Υπάρχει και το μεθαύριο!

Το διακύβευμα των εκλογών της 20ης Σεπτέμβρη, δεν είναι πλέον το πως και με ποιο πρόγραμμα θα βγει η χώρα από το τέλμα της λιτότητας και του χρέους, αλλά ποιος θα διαχειριστεί καλύτερα το προσφάτως ψηφισμένο (με την ευρεία πλειοψηφία των 220 βουλευτών!) νέο-3ο μνημόνιο. Ο Τσίπρας ή ο Μεϊμαράκης; (...γιατί όμως λέει κι ένα σποτάκι «στις 20 Σεπτέμβρη ψηφίζεις πρωθυπουργό»!!).. Αυτοδύναμοι ή σε συνεργασία; Αυτόνομοι ή σε συναινετικά;
Για το περιεχόμενο αυτού του μνημονίου τσιμουδιά. Για το τι περιμένει τους συνταξιούχους και τους αγρότες τον Οκτώβρη, κουβέντα. Για τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς, τα κόκκινα δάνεια, τη μείωση του ακατάσχετου ορίου, τη φορολογία των ελευθέρων επαγγελματιών, την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, των αεροδρομίων και των λιμανιών, ούτε λέξη. Μόνο αερολογίες του τύπου «η Ελλάδα μπροστά», «ξεμπερδεύουμε με το παλιό» κλπ. Απολίτικα, γενικόλογα και αλαζονικά, σκοπός είναι να τελειώνουμε γρήγορα με τις εκλογές, γιατί οι δανειστές της χώρας και το ευρωπαϊκό κατεστημένο, απαιτούν άμεσα σταθερή κυβέρνηση πιστής εφαρμογής του νέου μνημονίου.

Το νέο μνημόνιο όμως δεν είναι απλά μια προσωρινή συμφωνία που επιδέχεται διορθώσεις και αλλαγές. Είναι ο νεοφιλελευθερισμός συμπυκνωμένος! Οι λεπτομερείς όροι και οι ασφυκτικές δεσμεύσεις του, σε συνδυασμό με την διαρκή επιτήρηση και αξιολόγηση από τους θεσμούς (κουαρτέτο) δεν αφήνει πλέον καμιά ελπίδα για καλύτερες μέρες που θα προκύψουν δήθεν μέσα από αντίρροπα μέτρα, ισοδύναμα και «παράλληλα προγράμματα». Η χώρα έχει μετατραπεί σε αποικία χρέους και ο πραγματικός πρωθυπουργός της δεν θα είναι ο επόμενος νικητής των εκλογών, αλλά ο επικεφαλής της ομάδας αξιολόγησης των δανειστών- «task force» ο Ολλανδός κ. Μάρτιν Φερβέι, ο οποίος θα περνάει από κόσκινο τα πάντα και θα εγκρίνει ή θα απορρίπτει μέχρι και την τελευταία λέξη του τελευταίου νόμου.
Τα μνημόνια, αν και αποτυχημένες συνταγές για την οικονομία και την κοινωνία, αποτελούν στην ουσία το συνολικό σχέδιο της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, μέσα από ένα μοντέλο απότομης υποβάθμισης του εισοδήματος και της περιουσίας των πολιτών, φτηνής και υποβαθμισμένης εργασίας, ακύρωσης της δημοκρατίας και της εθνικής αυτοτέλειας και εφαρμόζονται στην υπερχρεωμένη Ελλάδα για να συγκαλυφθούν και να αντιμετωπιστούν οι δομικές αναπηρίες της ευρωζώνης. Εν ολίγοις, επιδιώκεται η καταστροφή της χώρας για να σωθεί το ευρώ!
Οι πάντες γνωρίζουν όμως ότι 5 χρόνια τώρα τα μνημόνια, εκτός από φτώχεια, δυστυχία, κλειστά μαγαζιά και αυτοκτονίες, επέφεραν και μεγάλες ανακατατάξεις στο πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι της χώρας, κατάπιαν κόμματα και διέρρηξαν παραδοσιακές συμμαχίες μεταξύ τάξεων και κομμάτων. Το ίδιο θα γίνει και τώρα. Κανείς δεν βγαίνει αλώβητος απ’ αυτόν τον κατήφορο κι αυτό το ξέρει πολύ καλά το ευρωπαϊκό κατεστημένο!!
Γι’ αυτό, αφού συνέτισε τον Τσίπρα και τον οδήγησε στον δρόμο του συμβιβασμού και της ενσωμάτωσης, τώρα απαιτεί τη μέγιστη δυνατή πολιτική συναίνεση, προκειμένου να υλοποιηθεί απαρέγκλιτα το νέο πρόγραμμα, το οποίο όμως δύσκολα θα υλοποιηθεί (αν υλοποιηθεί), ακριβώς επειδή είναι άδικο, σκληρό και αναποτελεσματικό και θα έχει απέναντί του ολόκληρη την κοινωνία. Χρειάζονται λοιπόν ένα ευρύτερο μπλοκ μνημονιακών δυνάμεων σε κυβερνητικό επίπεδο, το οποίο θα λειτουργεί ως καθεστώς και θα αποκρούει πιο αποτελεσματικά τους κοινωνικούς αγώνες.
Κι επειδή για την μαχόμενη κοινωνία και την αριστερά δεν πρέπει να υπάρχουν μονόδρομοι, ούτε τελεσίδικες ήττες και ταπεινωτικοί συμβιβασμοί, ούτε υποταγή στο θατσερικό δόγμα «δεν υπάρχει εναλλακτική» (ΤΙΝΑ), στο οποίο προσφάτως προσχώρησε και ο κ. Τσίπρας, ούτε βεβαίως μπορούμε να δεχθούμε ότι το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας είναι ο ραγιαδισμός στη νεοφιλελεύθερη ΕΕ της φτώχειας, της λιτότητας και των αντιθέσεων, αυτό που μας μένει να κάνουμε είναι να ξανασταθούμε στα πόδια μας, να πιάσουμε το νήμα από εκεί που έσπασε και να προετοιμαστούμε για αντεπίθεση!
Δεν παραδεχόμαστε και δεν ιδεολογικοποιούμε την ήττα. Δεν εγκαταλείπουμε τον αγώνα. Δεν αποστατούμε από τις αρχές και τις ιδέες μας, ούτε από το όραμα μιας καλύτερης κοινωνίας. Δεν αναμασάμε την ιδεολογία του αντιπάλου και δεν προσχωρούμε στην κυρίαρχη συστημική αντίληψη του «ευρώ πάση θυσία». Αντιθέτως, την αμφισβητούμε και ερχόμαστε σε ρήξη μαζί της.
Στο ερώτημα «αν υπάρχει άλλη εναλλακτική» απαντώ καθαρά. Ναι υπάρχει. Είναι η αντίσταση του ελληνικού λαού στα μνημόνια και στις πολιτικές λιτότητας. Είναι η ανυπακοή στα δόγματα των ισχυρών και η προετοιμασία της αριστεράς για ένα ολοκληρωμένο και εφαρμόσιμο σχέδιο ρήξης με την Ευρωζώνη και τον μηχανισμό του ευρώ. Είναι η εμπιστοσύνη που οφείλουμε να οικοδομήσουμε με τον λαό και το κίνημα, κόντρα στις επιταγές του ευρωπαϊκού και εθνικού κατεστημένου, για να αλλάξουμε τη ροή των πραγμάτων. Το ταξικό και νεανικό ΟΧΙ του πρόσφατου δημοψηφίσματος, έδειξε το πραγματικό ανάστημα του λαού μας. Το ΟΧΙ δεν ηττήθηκε!
Τα αδύναμα και πληττόμενα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας και το κίνημα πρέπει να έχουν ερείσματα μέσα στη νέα Βουλή, για να ετοιμαστούν για τις μεγάλες μάχες που θα σύντομα θα κληθούν να δώσουν, κόντρα στους εφαρμοστικούς νόμους και στα τελεσίδικα του μνημονίου (223 αντιλαϊκά μέτρα συνολικά, εκ των οποίων τα 50 μέσα στον Οκτώβρη). Η νέα Βουλή πρέπει να περιλαμβάνει, - εκτός από τη μεγάλη οικογένεια των προθύμων του μνημονίου, εκτός από τους φασίστες της Χ.Α και τους εμμονικούς βερμπαλιστές του ΚΚΕ- και τη φωνή της ριζοσπαστικής αριστεράς.
Γιατί δεν είμαστε όλοι ίδιοι! Εκτός από τους λάτρεις της εξουσίας και τους ιδιοτελείς, υπάρχουν και οι ιδεολόγοι, οι κοινωνικοί αγωνιστές, οι άνθρωποι της συνέπειας και της προσφοράς. Οι άνθρωποι των κινημάτων, των δικτύων αλληλεγγύης και της πολιτικής δράσης.
Το νέο μετωπικό σχήμα της αριστεράς -η Λαϊκή Ενότητα- είναι η δύναμη που μπορεί να εκφράσει, σε μεγάλο βαθμό, τον αντιμνημονιακό αγώνα του λαού και να παλέψει στη Βουλή και στο δρόμο, κόντρα στα αντιλαϊκά μέτρα που έρχονται, αναδεικνύοντας συγχρόνως και τη δική του πολιτική πρόταση διεξόδου. Γιατί διαθέτει μια πραγματικά εναλλακτική πρόταση που αφορά τον ελληνικό αλλά και τους άλλους ευρωπαϊκούς λαούς. Γιατί έχει σταθερή σχέση με το κίνημα και γιατί συνδυάζει την πάλη για το σήμερα με το όραμα της σοσιαλιστικής προοπτικής. Γιατί εκτός από το αύριο, υπάρχει και το μεθαύριο!
Τίποτε δεν τελείωσε. Ο αγώνας συνεχίζεται.
Λίτσα Κιτσαντα